Cristina voor de tweede keer right in de feelz

Nee het was geen grap, maar wel 1 april 2010 om precies te zijn. Anita en ik hadden toen, ruim 22 jaar geleden, de stoute culturele schoenen aangetrokken en waren richting blokkenbouwsel dat Schouwburg Almere heet, getogen. Het was voor het eerst dat we Cristina Branco live met haar band zouden beleven. Een trio bestaande uit een pianist, een bassist en een gitarist. Een begaafd pianist, de bassist minimaal even begaafd en de gitarist magistraal op de Portugese gitaar met de kenmerkende klanksignatuur.

De show werd echter gestolen door Cristina Branco zelf. Hoewel, gestolen mag je het niet noemen, want zoiets plats kan en mag je de vrouw niet toedichten. Cristina zingt voornamelijk Fado, vol passie en liefde, en niet zo’n beetje ook. Ze zingt werkelijk als een nachtegaal zo mooi en de sterren van de hemel. Het was voor het eerst dat zowel Anita als ik tot tranen geroerd waren toen ze enkele nummers van haar album Ulisses ten gehore bracht.

Verrukt was ik dan ook toen ik las dat Cristina concertzaal De Roma te Antwerpen zou aandoen en ik twijfelde geen seconde om twee kaartjes te kopen. 11 mei jongstleden was het zover. Eerst een vorkje prikken bij hipster Restaurant Mesa, waar wij erachter kwamen dat het voordelen heeft als je tijdens het geriaat annex pre-concert tijdstip aanschuift. Geen DJ en het was nog te vroeg voor drommen hossende jonge hipsters. Het eten was gelukkig uit de kunst. Volgens het sharing principe. Dus Anita was gelegitimeerd om een vorkje van mijn bord mee te prikken.

Daarna richting De Roma, waar wij in 2011 een van de laatste concerten van Jean Toots Thielemans hebben mogen bijwonen, hetgeen een onuitwisbare indruk had achtergelaten. Ik kan jullie geruststellen, ook na 22 jaar stelde zowel de locatie als Cristina en de haren op geen enkele wijze teleur. Wederom vloeide in ieder geval bij mij de traantjes en Anita zei dat ik maar één keer een klein snurkje had laten horen.

Misschien had dat iets te maken met het obligate Bolleke in De Roma. Het deed het mijne gewoon een klein beetje knikkenbollen. Een ijzersterke combinatie: Antwerpen, hapje, drankje, concertje.